W 1959 roku władze powiatowe podjęły decyzję o budowie dużego szpitala. Szybko jednak podwyższono jego rangę do wojewódzkiej. W 1963 roku zostało wydane pozwolenie na budowę, a sześć lat później rozpoczęto pracę nad stworzeniem obiektu. W 1970 roku budowa została ukończona, a w 1971 roku sukcesywnie wyposażano wnętrza placówki, gdzie uruchomiono centralną sterylizatornię, tlenownię i autoklaw.

Szpital rozplanowano na powierzchni 8 ha (79 000 m2) z sześcioma piętrami oddziałów, Izbą Przyjęć, przychodniami i Oddziałem Zakaźnym. Jako pierwszy rozpoczął działanie Oddział Chirurgiczny, który był priorytetowy w związku z działalnością okolicznych kopalni. Następnie otwarto oddziały: Okulistyczny, Neurologiczny, Ginekologiczno-Położniczy, Noworodków, Dziecięcy i kolejne.

W 1971 roku nastąpiło oficjalne otwarcie szpitala przez ówczesnego dyrektora, doktora Szczepana Łukasiewicza. Pierwszą, niejako "testową" pacjentką szpitala była pani Ewa Macura, na której wykonano badania na audiometrze w lutym 1971 r. Pierwszych pacjentów przyjęto w marcu 1971 r. Zostali przywiezieni z likwidowanego szpitala przy ul. Nowokościelnej, który później stał się hotelem dla pielęgniarek. Pierwsza poważna operacja w szpitalu przeprowadzona była w 1971 roku u górnika z przeciętą tętnicą ramieniową i zakończyła się sukcesem. Prowadził ją doktor Szczepan Łukasiewicz.